از تيرگي ها خسته ام

 بال و پر تا كي زنم از تيرگي ها خسته ام

با شقايق هاي چشمت روز و شب پيوسته ام

 لخته اي بودم اگر، در دست گل آدم شدم

آدمي كو، من كه از نا آدمي ها خسته ام

 اي پري رويان عاشق چاره اي بر من كنيد

وه كه من بيگانه از انسان و نارس هسته ام

 بهر ديدن چشم هستي داده بر من يار من

در ره ديدار او بي بال و پر هم رسته ام

 در كوير تشنگي تفتان شدم تا خود شدم

كوله بارم را كنون بر پاي لنگي بسته ام

 همّتي بايد«ضياء» اين كوره راهي طي شود

آري، آري اين چنين ز اين رهگذر وارسته ام

  سخت گيري كرد

 عاقبت را سخت گيري كرد با من روزگار

سفله گي در باغ پيري كرد با من روزگار

 درسها را يك به يك خواندم به جز آنرا كه خود

در كـلاس خـط دبـيـري كرد با من روزگار

 سرزنش هارا اگر از جان و دل سود از دم

روز و شب منت پذيري كرد با من روزگار

 واي بر من غبطه خوردم بر جهاني بي ثمر

جاده پر چين شد، اسيري كرد با من روزگار

 باغ سر سبزم«ضياء» در سينه ي پائيزي اش

سوخت از بس سخت گيري كرد با من روزگار

فانوس ره ام باش

 در ساحل دل عشق سراسر شده كارم

سر مستي و شيدائي و وصل است شعارم

 سخت است كه بي تو بروم اينهمه ره را

فـانـوس ره ام بـاش تـو اي بـاغ بهارم

 پرسي به كجا مي روي اي دوست ندانم

چنديست كه در عالم خود دغدغه دارم

 جاني به دما بر تن خشكم كه بر آيم

از خاك برون، تشنه ي ديدار نگارم

 مايوس مكن عاشق خود را كه برايت

تا ساحل اميد«ضياء» ديده بكارم

 پاكتري نيست

 برخيز و بزن باده كه امشب خبري نيست

از زمزمه ي صوفي و زاهد اثري نيست

 مرغان غزل خوان همه در گلشن و مستند

مستند ولي از مي و ساقي خبري نيست

 يـا هـسـت نـدانـيـم چـرا غـافـل از آنـيـم

صد پنجره گشتيم ولي چشم تري نيست

 در هر گذر اي دوست تويي يار، كه جز تو

در كوي دو عالم فرجي از دگري نيست

 گويي صنما صيد تو گشتم كه در اين دل

جـز خـون جـگـر پاكتري، پاكتري نيست

 پر كن لب پيمانه «ضياء» خالي ام امشب

اين ميكده را مشتري و باده بري نيست

زندگي

 زندگي زنجيره ي اعمال ماست

دفتر اشعار قيل و قال ماست

 بحر طوفانيست در جوش و خروش

موج ها دارد پياپي با سروش

 زندگي دروازه ي درگير ماست

خوب و بد انگيزه ي تقدير ماست

 در خوشي ها خوشتر و بس باصفاست

شعر شب ها، شعر صبح آشناست

 لحظه هاي سخت اگر دارد دُرست

لاجرم بايد برايش چاره جُست

 زندگي را مي شود تفسير كرد

با سلاح عاطفه تسخير كرد

 زندگي انديشه ي بيدار ماست

قصه ي حيراني افكار ماست

 مي توان در زندگي پرواز كرد

ره به سوي آسمانها باز كرد

 زندگي آيينه ي لبريز ماست

سرنوشت سبز باران خيز ماست

 زندگي با عشق معني مي شود

بركه هايش مثل دريا مي شود

 مي شود آنرا گل آرايي نمود

با كمي همّت اهورايي نمود

زندگي بايد اهورايي شود

مهد عرفان، روح يكتايي شود

 گر چُنين باشد خزان هم گلشن است

زندگي بر اهل دنيا روشن است

 پس«ضياء»بايد نگاهي پيش داشت

زندگي را هر زمان در خويش داشت

آرزو هاي مانده

 پيش از اين خاطر ما بزم دگر داشت مپرس

از هواي دگران جمله خبر داشت مپرس

 جاده هاي دل ما مزرعه ي خوبان بود

در وفاداري اگر بود ثمر داشت مپرس

 آسمان بوسه ي غم بر رُخ دريا زده بود

بطن دريا صدف دُر و گهر داشت مپرس

 روز و شب چشم هوس باز به ره سر ميزد

با شميم پَر گل سير و سفر داشت مپرس

 عشق هم با همه نيكي به تمناي رقيب

در دل سوخته ام بار شرر داشت مپرس

 واي بر من كه بلور قفسم زود شكست

در پي ماهرخي ديده ي تر داشت مپرس

 آرزو ها همه در كوچه ي عشّاق بماند

كه در آن كوچه يكي ماه دگر داشت مپرس

 باز هم صحبت آن كوچه «ضياء» پيش آمد

سخن از پيش كه شب تا به سحر داشت مپرس

(اورنگ ضياء)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: